Het schilderij zet m'n fantasie aan de gang. Wat zou hij al spelende denken?
Zal ik er een serieus verhaal bij schrijven of humoristisch, of een beetje van alles wat?
Zal ik Schubert alleen een stem geven of de dames om hem heen ook?
Zijn het zwijmelende fans, heimelijk verliefd, terwijl hij volkomen in de muziek opgaat?
Ach, ik begin gewoon.
Omdat het centrum zo donker is schrijf ik er met een witte fineliner in.
Gewoon beginnen.
Als Schubert uitgepraat is, kunnen de dames ook nog een woordje meespreken. Anders hebben ze deze keer pech, helaas.
Ik vind het leuk om het geheel een beetje aan te dikken. Hier komt-ie.
'Deze compositie schrijf ik als eerbetoon aan alle vrouwen die het leven mooi, verrassend en verrukkelijk maken. Taal schiet te kort om hun schoonheid te beschrijven. Slechts mijn stamelende noten komen in de buurt van hun, volstrekt alleen aan de vrouw toe te schrijven, vermogen open te staan voor de vele subtiele onderstromen die het leven te bieden heeft. Haar oog valt op het herfstblad dat aarzelend de boom verlaat, de regendruppel die nog even aan de tak blijft hangen, alvorens zich over te geven aan de kringloop van het leven. Misschien is het dàt wat haar zo bekoorlijk maakt: haar eigen vermogen tot vruchtdragen en baren opent tevens haar ogen en oren om de verborgen schoonheid der dingen aan te voelen en te ervaren'.'
En toen was het blad vol. Gelukkig maar. Die Schubert houdt van zeer wollig taalgebruik. Ik dus totaal niet! ;)
Veel ruimte krijgen de dames niet deze keer. Schubert had het hoogste woord. Maar goed, omdat het een eerbetoon aan de vrouw is, mag hij. Voor deze keer dan.
Nu de lege vakken opvullen met stukjes muziekpapier en wat 'hoogtepunten' uit het verhaal van Schubert. Daarna kleurpotloden erbij om het een mooi geheel te maken.
Leuk werkstuk geworden, althans, ik heb me even prima vermaakt.
Ben benieuwd wat het volgende schilderij oplevert!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten