In deze tijd van het jaar ga ik er bij een beetje zonlicht gelijk op uit.
Zo'n behoefte aan licht, aan zon op mijn huid.
Het raakt het licht van binnen;
ik word er vrolijk en blij van
en kom letterlijk lichter thuis dan ik wegging.
De kunst is om op sombere dagen diezelfde innerlijke beweging te maken
naar verruiming in jezelf.
Ontspanning, opening.
Overgave aan wat er ook is.
'Ik heb al zolang geschreven
alsof het licht buiten mij was
en ik half in het donker zat
maar voor me uit te praten,
terwijl ik veel langer al weet
(en dat ik dat niet
wou toegeven doet
minder terzake): ik ben
van binnenuit het licht -
en ben het in de kleuren
waarmee het hier op adem komt
en het ogenblik dat ik zie
hoe het danst en golft en straalt
in niet meer wie of wat.'
Hans Andreus
***
Herkennen jullie die beweging?