Het lage winterlicht
Ik vind dat lage winterlicht zo mooi.
Geen stralende zon en blauwe lucht,
maar juist een beetje mistig,
waardoor de stralen van het licht
een haast magische wereld vormen.
Of het moment dat net de zon ondergaat
en nog een laatste baan licht de dag afsluit.
Niet overdadig of overvloedig,
maar beperkt en klein
en juist daardoor zo kostbaar en bijzonder.
Door het contrast is het licht juist heel duidelijk aanwezig.
Zoals een kaars in een donkere kamer,
een mooie zin op een pagina,
een lieflijk woord dat je in je hart herhaalt.
Bij deze bovenstaande ondergrond vond ik de lucht mooi genoeg om te bewaren.
Daarop zo'n lage zon
met daarin afstekend de bomen
met hun langgerekte schaduwen.
Een eenvoudig winters landschap
dat vertelt over de schoonheid van de kale takken.
Of juist de mooie silhouetten
van de afgestorven planten.
Sommige mensen maken hun tuin 'winterklaar',
oftewel kaal.
Ik laat juist alles staan.
De vinkjes eten van de etagebloem,
het roodborstje wroet tussen de afgevallen bladeren
en de muisjes eten de afgevallen zaaddozen.
Een kleine, stille wereld,
vol geheim leven,
vol schoonheid
die je kan raken
en vervullen.
Hoe ziet jouw landschap er in de winter uit?
Wat vertelt jouw laagstaande zon?
Welke schaduwen zijn er?
Welke silhouetten steken mooi af tegen de winterlucht?
Ik zie het graag weer voorbijkomen.
Tot slot:
neem nog eens een kijkje bij de doorgestuurde werkjes van de vorige keer.
Hartelijke groet,
Christine
cvanderburg@hetnet.nl
***
De bijdrage van Els Morsink:
***
De bijdrage van Trees van Rensch:
***
De bijdrage van Marian Meijerink:
***
De bijdrage van Willemien Moerman:
***
De bijdrage van Annemie Hesen:
Kom met mij mee
Naar het veld van het verleden
Nu het zachte winterlicht erover glijdt.
Helder winterlicht
Ongrijpbaar, fascinerend,
Grijs, blauw,
Lichte en donker.
***
De bijdrage van Marlies van Wijngaarden:
***De bijdrage van Liesbeth Libert:
***
De bijdrage van Annet Smorenburg:
De bijdrage van Janny Buijs:
