Kindertijd
'Lente,
stuur je bloesempracht
in het hart van mijn bestaan,
om als een kind
verwonderd rond te kijken,
moest ik eerst vele wegen gaan.'
Deze keer gaan we bezig met de kindertijd.
Een tijd om in het hier en nu te leven,
op te gaan in het moment
en ieder moment als nieuw en bijzonder te ervaren.
Heb je herinneringen aan lichte momenten in je eigen kindertijd?
Die van je (klein)kinderen?
Hier in de straat is een weitje waarin kipjes en kleine zwijntjes lopen.
Als ik daar met mijn kleinkinderen langs loop, heb je even oponthoud.
En dan heb ik het nog niet over schatten als steentjes, slakjes, blaadjes...
Kijk je basispapier eens na of er iets is dat je fantasie aan het werk zet.
Plak er een kindje bij in. Zoek in je eigen fotoarchief of in tijdschriften.
Het kan klein, het kan groot.
Schep een magische wereld vol licht.
Soms is het mooi om over je collage-foto heen te schilderen
en het zo meer te integreren in je werk.
Heb je papier dat niet goed pakt,
zet er dan eerst een laagje transparante gesso overheen.
Schilder alles weg wat je niet kunt gebruiken.
Denk ook eens aan je kat, die heerlijk in de zon ligt,
of je hond die vol aanbidding zo trouw naar je opkijkt.
Wie maakt jouw wereld een beetje lichter?
Wie zorgt ervoor dat je weer met nieuwe ogen kijkt?
***
De bijdrage van Els Morsink:
Thema: Het spelende kind, verdiept in haar eigen wereld.
De golven van het leven doen er even niet toe. De 'stippen' zijn de kleuren die je omringen tijdens je levensreis, voor mij toch grotendeels mooi van kleur.
Het gebruikte schilderij is van Joke Klaveringa.
Op het strand kan ik ook als volwassene spelen.
Onderstaande is gemaakt met materiaal gevonden op het strand.
***
De bijdrage van Willemien Moerman:
Vanmorgen een kleurig stukje papier uitgezocht en gelijk aan
de slag gegaan. Het is een geheel van fluitenkruid, madeliefjes, boterbloempjes
geworden. Iedere dag loop ik hier tussen een wilde bloemenzee door.
Vandaar dat het dit lieflijke tafereeltje is geworden.
"Lentegeuren snuif ik op
tussen stille kleuren groen...wit...geel.
Ik voel me rijk en stop
vul mijn mand ermee en speel"
***
De bijdrage van Annemie Hesen:
Ik heb een foto van mijn kleinkinderen overgeschilderd.
Ik vond het zo leuk om te doen.
Ik kan mij de lentedag nog heel goed herinneren.
De kinderen, (nu 12 en 14 jaar oud) waren aan het
bellenblazen en probeerde steeds de belletjes te pakken.
Wat een vrolijkheid.
Als een vlinder,
Zo zouden alle kinderen moeten kunnen zijn
Als een vlinder, altijd vrij.
Te kunnen vliegen,
Te kunnen dansen met de wind,
Ver weg van alle pijn
Zorgeloos genieten van je kind zijn.
Dit kind altijd bij de hand te nemen
Naar je volwassen leven.
Het te koesteren en een plekje in je hart te geven.
***
De bijdrage van Liesbeth Libert:
***
De bijdrage van Trees van Rensch:
Mijn kleinkind Kris houd erg van dieren.
Maar de kip is zijn favoriete dier.
Dit heb ik geverfd met acryl verf.
Lente.
Is het geen wonder
Zoals alles groeit
En zelf na een winter
zo prachtig opbloeit.
Het blijft toch bijzonder
Dat warmte en licht
Bij plant, dier en mens
Dit wonder verricht.
***
De bijdrage van Marlies van Wijngaarden:
Nog
steeds komen mijn beste herinneringen naar boven (uit mijn kindertijd) als ik
aan de zee en het strand denk. Altijd iets te doen aan het strand, schelpen
zoeken, visjes zoeken en soms vangen, achter vogels aan rennen en wandelen
langs het strand. Op het eind van zo'n stranddag zwaaide ik naar de zee en
bedankte hem/haar.
De
zee, de zee ik heb er wat mee.
***
De bijdrage van Annet Smorenburg:
Mijn
herinneringen aan mijn kindertijd:
Buitenspelen
op de boerderij en (bijna) altijd in beweging. Zee en strand waren helemaal het
einde. Eerst met een emmertje aan de rand van het water en handstand
oefenen op het strand en toen ik ouder werd zwemmen in de golven.
***
De bijdrage van Marian Meijerink:
Licht en betekenis in mijn kindertijd. Vroeger was het zo dat bij ernstig onweer ‘s nachts de kinderen uit bed werden gehaald. Van het gevaar eromheen had ik geen benul en die angst is
gelukkig ook niet overgesprongen. Ik vond het spectaculair om naar te kijken. Bij opa en oma mocht ik ook kijken: zij keken naar de mega
grote rode beuk en hoopten dat die niet getroffen werd omdat die vlakbij de met
rietgedekte boerderij stond en ik keek naar de prachtig verlichte kruin. Bij
mijn ouders wachtten we of de zee “het onweer nam” of niet. Wat jaartjes later
stond ik weer met mijn neus voor het raam en was ik getuige van een inslag van
een vuurbal 8 meter verderop en was een aantal minuten verblind. Nog steeds ga
ik ‘s nachts uit bed om naar het schouwspel te kijken.
***
