Er is weer een nieuwe bladzijde ontstaan in mijn 'Aardeboek'.
Het begon deze keer bij het maaien van het gras. Onder de blauwe regen lagen grote afgevallen peulen...
Ik heb ze verzameld, wie weet wat ik er nog eens mee doe.
's Avonds klinkt er een knal. Eén van de peulen is losgebarsten. Hij is mooi gekruld en heeft prachtige zaden, die trouwens erg giftig zijn.
Normaal zullen ze wel in de zomer knallen, maar in huis naast de kachel gaat het natuurlijk sneller. Misschien vandaar die knal.
Hé, weer zo'n eye-opener: In de natuur heeft alles zijn eigen tijd. Wij mensen willen aanwakkeren, doorzetten, groeien, forceren...
Even fotograferen. Ik vind nog een heel passend lapje dat er beslist bij moet! Nu een tekst toevoegen. Nou, dat wordt natuurlijk ' Relax !
Nu de 'toekomst' van de zaden in beeld brengen. Even zoeken, maar daar is-ie dan. De blauwe regen in al zijn schoonheid. Schoonheid die al in dat kleine zaadje verborgen lag! Rustig zijn tijd afwachtend!
2 opmerkingen:
Kom hier terecht omdat ik me afvraag wat ik moet doen met al die peulen die aan de Wisteria hangen.
Nou, jij weet in elk geval wat er mee te doeni Decoratief zijn ze wel, en keihard :)
Ik ga je blog volgen, prachtige dingen zie ik hier
Hoi Christina,
Wat ontzettend grappig dat je op dit blog terecht komt! Die zoekmachines van tegenwoordig zijn ook zo slim! Leuk dat je een reactie stuurt!
Een reactie posten